İki keşiş bir gün ormanda yürüyüş yapıyorlar… Derken bir nehir kıyısına geliyorlar. Bir de bakıyorlar ki, nehrin kıyısında güzeller güzeli bir hatun karşı kıyıya geçebilmek için çare arıyor. Süslenmiş, püslenmiş, belli ki gezmeye gidiyor ve güzel ayakkabılarını ıslatmak istemiyor! Bir oraya gidiyor, bir buraya… Ama geçecek bir yer bulamıyor bir türlü.
Bunun üzerine, keşişlerden biri düşünüyor biraz ve ötekine diyor ki; “Karşı kıyıya taşıyım bari şu kadını. Baksana, ayakkabılarını kirletmek istemiyor belli ki” Arkadaşının gözleri fal taşı gibi açılıyor! “Nasıl olur?!” diyor. “Biliyorsun ki, bizim kadınlara bırak dokunmayı, onlarla konuşmamız bile yasak! Sakın yapma! Bunu yaparsan baş kesişe ne hesap verirsin sonra…” Birinci kesiş de diyor ki: “Evet, biliyorum ama baksana, kadıncağız zor durumda. Karşıya taşıyıp hemen geri döneceğim. Tek kelime de konuşmam. Merak etme! J….”
Bizim kesiş, böyle söyledikten sonra, alıyor kadını kucağına, giriyor suya ve karşıya geçiyor. Bu hareketi karşısında çok müteşekkir kalmış, bin bir teşekkür etmekte olan kadını bırakıp, geri geliyor… Kıyıda, hala gözleri fal taşı gibi açık arkadaşı, bizim kesişi karşılıyor. “İnanamıyorum böyle bir şey yaptığına!” diyor. Çok önemli bir kuralı ihlal ettin! Ne olacak şimdi…” “Bir şey olacağı yok” diyor birinci keşiş. “Sadece yardım ihtiyacı olan birine yardım ettim. Hepsi bu…”
Keşişler böylece yollarına devam ediyorlar. İkinci kesiş bu esnada suskun kalıyor ve düşünceli gözüküyor. Bizim keşiş ise doğanın güzelliği karşısında gayet mutlu, yürüyüşüne devam etmekte… Uzunca bir süre bu şekilde yürüdükten sonra, ikinci kesiş sonunda dayanamıyor ve patlıyor:
“Gerçekten de çok önemli bir kuralı bozdun. Bun nasıl yaptın bir türlü anlamıyorum. Kadınlara dokunmamak senin okula ilk girdiğin gün, yapmamak için yemin ettiğin bir şey değil miydi? Nasıl olur da bozarsın?!…”
Birinci kesiş, şöyle bir duruyor, bakıyor arkadaşına ve diyor ki:
“Arkadaşım, ben o kadını karşı kıyıda bırakıp, unutalı çook oldu ama sen; sen aslında hala taşıyorsun!”
Anonim